خبرگزاری ایرنا
به دنبال افزایش برداشت گندم درسال 2012-2013 درهند فشارها بردولت این کشور برای صادرات گندم مازاد روز افزون شده و اگرچه تا حد زیادی موفق به افزایش صادرات 600 درصدی این محصول شده اما فاصله تا استانداردها از موانع اصلی صادرات گندم این کشور است.
به گزارش ایرنا، نبود زیرساخت های لازم نظیر سیلوهای سرپوشیده برای نگهداری درازمدت گندم، آلودگی به یک آفت نباتی معروف به ˈکارنال بانتˈ و دست نیافتن به حداقلهای استانداردهای جهانی برای اقناع کشورهای توسعه یافته برای صادرات گندم از موانع صادرات این محصول در هند است.

در سال مالی 2012- 2013 هند به افزایش برداشت 92.5 میلیون گندم مازاد برنیاز این کشور دست یافت واین کشور درتلاشی گسترده برای صادرات گندم مازاد برآمد.

فصل جدید برداشت درسال 2013 نیز تا دوماه دیگر درماه ژوئن فرا می رسد و دولت مجبور است زمینه های صادرات این محصول به کشورهای دیگر را فراهم کند.

نگهداری عمده گندم درهند در فضای باز موجب می شود که هرساله بخش زیادی از این محصول از بین برود.

براساس برخی آمارها حدود 66 میلیون تن گندم در انبارهای هند موجود است که این میزان سه برابر مجاز تعیین شده براساس برنامه های دولت هند است.

هند رایزنی ها و مذاکرات زیادی را با کشورهای مختلف برای صادرات محصول مازاد از سال گذشته میلادی آغاز کرده و درچند ماهه اخیر نیز برای صادارات حدود سه تا پنج میلیون تن گندم به ایران تلاش می کند.

برخی از آمارهای رسانه ای حاکی از آن است که هند توانسته در سال 2012 -2013 حدود 6.5 میلیون تن گندم صادر کند اما آمارهای وزارت بازرگانی این کشور ارقام بسیار کمتری را نشان می دهد.

اطلاعات و آمار مندرج در وب سایت وزارت بازرگانی هند گویای آن است که این کشور تا پایان سال 2012 توانسته بالغ بر یک میلیارد و 232میلیون دلار گندم صادر کند که این میزان در مقایسه با میزان صادرشده در دوره زمانی سال قبل دارای رشد 600 درصدی است.

براساس اطلاعات وزارت بازرگانی هند کشورهای بنگلادش، کره شمالی، یمن، امارات، تایلند، اندونزی، تانزانیا، جیبوتی، فیلیپین، اتیوپی، تایوات و مالزی به ترتیب بیشترین تا کمترین رقم واردات گندم از هند را به خود اختصاص داده اند.

اما نکته جالب توجه در بررسی کشورهای وارد کننده گندم از هند این است که تقریبا هیچ یک از کشورهای فوق به دلایل آب و هوایی و جغرافیایی به شکل اساسی خود تولید کننده گندم نبوده و تقریبا تمام و یابخش اعظم گندم خود را ازخارج وارد می کنند.

ازسوی دیگر کشورهای وارد کننده گندم از هند به استثنای امارات و کشورهای جنوب شرق آسیا و تایوان که ازحیث شرایط آب و هوایی بطور کلی امکان کشت گندم را نداشته و ازحیث میزان رشد و توسعه اقتصادی در شرایط قابل قبولی قرار دارند سایر کشورهای وارد کننده را می توان در زمره کشورهای کمتر توسعه یافته (LDCS) قلمداد کرد که در زمره مستحق ترین کشورها برای کمک های بشر دوستانه محسوب می شوند.

به هرحال باید گفت اگرچه به نوشته رسانه ها و اطلاعات وزارت بازرگانی هند این کشور توانسته بخشی از گندم مازاد خود را صادر کند اما اطلاعات و آمارهای فوق حاکی از آن است که صادرات مزبور نتوانسته حداقل استانداردهای جهانی برای اقناع کشورهای توسعه یافته تری نظیر ایران را برای واردات گندم بدست بیاورد.

طرح صادرات گندم هند به ایران نیز به شدت تعقیب می شود ولی دو طرف هنوز موضوعات مربوط به کیفیت گندم را حل نکرده اند تا بتوانند مکانیسم درازمدتی یرای صادرات گندم ایجاد کنند.

موضوع کیفیت گندم مربوط می شود به نوعی بیماری قارچی به نام ˈسیاهک کارنالˈ که در گندم هند وجود دارد.

ایران خرید گندم از هند را از سال 1996 با این ادعا که دارای سطح بالایی از سیاهک کارنال می باشد، متوقف کرد.

هند متعاقباً اعلام کرد که بیماری قارچی مذکور در گندم این کشور در حد مجاز بین المللی است و ایران از معیار کیفی مشابهی برای گندم آمریکا استفاده می کند.

چند ماه قبل نیز یک هیات از کارشناسان ایرانی دیدار هفت روزه ای را از دهلی نو به منظور نهایی سازی واردات گندم از هند و بحث پیرامون موضوعات مربوط به کیفیت گندم این کشور داشتند و این مذاکرات پشت درهای بسته انجام شد و به همین لحاظ خبری از موافقت یا عدم موافقت ایران دراین خصوص منتشر نشد.

به هرحال موضوع صادرات گندم از هند به ایران اگرچه می تواند به گسترش همکاری های اقتصادی دوکشور کمک کند اما رعایت استانداردها در راستای تامین منافع اقتصادی کشورها ضرورتی انکار ناپذیر است.